احتمال ابتلای معلولان به مشکلات روانی

شاید برای بسیاری از افراد، معنای واژه معلولیت با ناتوانی یکسان باشد، اما نام‌گذاری ۳۱تیرماه در تقویم ملی به عنوان روز معلولین جسمی حرکتی، گامی است برای ارتقای سطح آگاهی عمومی درباره معلولیت های جسمی و حرکتی تا کیفیت زندگی این افراد در تمامی جنبه‌های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی افزایش یابد.

طبق آخرین داده های سازمان بهداشت جهانی بیش از یک میلیارد نفر معادل ۱۵درصد از جمعیت جهان با انواع ناتوانی ها دست و پنجه نرم می کنند. از بین این یک میلیارد معلول، ۱۱۰تا ۱۹۰میلیون معلول جسمی حرکتی وجود دارد که در ایفای نقش های فردی خود با محدودیت رو به رو هستند.

معلولیت های جسمی حرکتی با علل و شدت های مختلف در افراد ایجاد می شود که عوارض این معلولیت ها می تواند فرد را در انجام کارهای روزمره دچار کم توانی و یا ناتوانی کند.

مشکلات معلولان جسمی حرکتی تنها در مسائل فیزیکی خلاصه نمی شود و برای پرداختن به مسائل آنان ابعاد روانی و اجتماعی نیز باید مورد توجه قرار گیرد، اما در وهله اول افزایش آگاهی عمومی جامعه درباره بعد جسمانی معلولیت ضروری است.

بنا به نظر متخصصاندرباره معلولیت های جسمی و حرکتی ، فرد ممکن است به دنبال یک ضایعه یا ناتوانی در اجرای نقش های فردی خود که به سن، جنسیت و عوامل فرهنگی و اجتماعی بستگی دارد، دچار محدودیت شود.در این شرایط بین عملکرد فرد و انتظاراتی که از او می رود ناهماهنگی وجود دارد، همچنین معلولیت به محیطی که فرد در آن زندگی می کند نیز بستگی دارد، زیرا با توجه به هنجارهای جامعه فرد نسبت به همتایان خود معلول در نظر گرفته می شود.به عبارت دیگر بسیاری از تسهیلات در محیط زندگی می تواند به فرد ناتوان کمک کند تا مانند همتایان خود در موقعیت های زندگی عمل کند.

علل بروز معلولیت های جسمی و حرکتی به دو دسته از بدو تولد و اکتسابی تقسیم می شود : آنچه در روند رشد جنین رخ می دهد مانند فلج مغزی، ناهنجاری های کروموزومی، نقص عضوها و مواردی از این دست، به عنوان معلولیت های از بدو تولد قلمداد می شود.و معلولیت های اکتسابی مانند ضایعات نخاعی، سکته مغزی، قطع عضو و MS پس از تولد و در طول زندگی ایجاد می شوند.

معلولیت های در بدو تولد به دنبال دلایل مختلفی مانند عوامل ژنتیکی، عفونت ها، سو تغذیه، مصرف داروها و دخانیات، سن بالای مادر هنگام بارداری، قرار گرفتن در معرض اشعه و عوامل محیطی دیگر رخ می دهد.

احتمال ابتلای افراد معلول به مشکلات روانی، نسبت به افراد غیرمعلول بیشتر است

طبق آخرین گزارش‌ها چهار درصد جمعیت کشور را معلولان تشکیل می دهند؛ تحقیقات نشان داده است احتمال ابتلای افراد معلول به مشکلات روانی، نسبت به سایر افراد بیشتر است و اولین مسئله روانی که در این بیماران دیده می‌شود، اختلالات افسردگی و اضطراب است.

شایع ترین اختلالات روانی که در معلولان جسمی و حرکتی دیده می شود، اضطراب و افسردگی اضطراب است، که به دنبال آن بیماری های دیگری نیز ممکن است بروز پیدا کند.اگر فرد زمینه های ژنتیکی داشته باشد ممکن است به بیماری های شدیدتری مانند بیماری های خلقی نیز دچار شود و مسلما پیامد این اختلالات روانی انزوای بیشتر افراد معلول، از دست دادن بیشتر نقش های اجتماعی و روابط اجتماعی در سطح جامعه است.

برچسب بیماری هایی مانند فلج مغزی یا عقب ماندگی باعث بیشتر فاصله گرفتن افراد از جامعه می شود، و بالا بردن سطح آگاهی جامعه درباره موضوع کم توانی و معلولیت هایی که در اثر بیماری های مختلف ایجاد می شود، موثرترین راهکار برای جلوگیری از ابتلای افراد معلول به بیماری های روانی است.

با بالا بردن سطح آگاهی جامعه، افراد معلول راحت تر می توانند با معلولیت خود کنار بیایند و به خاطر درگیر نشدن در یک سیکل معیوب، ارتباط خود را با جامعه قطع نمی کنند.

اگر از مادر یک فرد معلول بپرسیم چرا کودک خود را برای گردش و بازی به پارک نمی برد، پاسخ خواهد داد که از نگاه های خیره سایر افراد به کودک خود آزرده می شود و به همین خاطر ترجیح می دهد کودک خود را کمتر در محیط های عمومی حاضر کند.

علاوه بر نقش پررنگ جامعه در این مسئله، اگر خانواده هم تسلیم شرایطی مانند ناآگاهی جامعه شود، باعث تشدید کم توانی و محدودیت فرزند خود خواهد شد.خانواده ها باید سعی کنند که باعث افزایش مشارکت فرد معلول در جامعه شوند.

درمان اختلالات روانی معلولان پیچیده تر از سایر افراد است

اختلالات روانپزشکی که پیامد یک معلولیت است، می تواند اوضاع فرد را وخیم تر کند و باعث شود فرد معلول دچار افسردگی و یا اضطراب شود و هرچه بیشتر از نقش های اجتماعی خود فاصله بگیرد. بنابر این اختلالاتی همچون افسردگی در افراد معلول پیچیده تر از افراد افسرده غیر معلولی است که در جامعه دارای شغل و نقش هستند.

بر طرف کردن اختلالات روانی افراد دارای معلولیت نیازمند یک درمان چند نظامه و چند تخصصی است و متخصصان مختلف باید به صورت تیمی کار کنند تا بتوانند مشکل فرد را برطرف کنند.

برای درمان فردی که برای مثال دچار سکته شده است، غالبا به جنبه های جسمی مانند بهبود وضعیت حرکت و یا غذا خوردن وی پرداخته می شود، در حالی که اکثر این افراد دچار افسردگی هستند که اگر به آن توجه نشود، سیر بهبود جسمی آنان را نیز دچار مشکل می کند.

در کشورهای پیشرفته بیشترین تاکید بر پیشگیری از بروز بیماری هاست و از سوی دیگر آنان با بالا بردن سطح آگاهی جامعه تلاش می کنند در صورت بروز معلولیت نیز، فرد معلول منزوی و گوشه گیر نشود.برای مثال در این کشورها، افراد عقب مانده ذهنی و یا افرادی که دچار مشکلات جسمی و حرکتی هستند، در محیط های آموزشی همراه با افراد سالم آموزش می بینند. در صورتی که در کشورهای کمتر توسعه یافته مدارس و محیط های آموزشی این افراد از سایر افراد جامعه تفکیک می شود.

متخصصان در این زمینه توصیه می کنند پزشکان محترم در کنار پرداختن و توجه به مسائلی همچون تجویز دارو و مسائل جسمی افراد معلول، به مسائل روانی و اجتماعی افراد معلول توجه بیشتری داشته باشند؛ زیرا اگر بعد روانی و اجتماعی فرد معلول دچار مشکل باشد، بهبود وضعیت جسمانی نیز دچار اختلال می شود.